Bidden bij de Albert Heijn

Als ik na een lange dag in Utrecht het parkeerterrein van de plaatselijke supermarkt oprijd om nog snel wat boodschappen te doen, heb ik hen uit een ooghoek al geregistreerd. Een groepje mensen dat doelbewust wat rondhangt bij de ingang van de Albert Heijn. Nu is dat op zich niets nieuws. In het dorp waar ik woon, lijken supermarkten de geprefereerde hangplek van goede doelen te zijn. Meestal krijg ik dan een boodschappenlijst in handen geduwd met de vraag om met wat meel en olie de Roemenen de winter door te helpen. Of ik laat me door een vrijwilliger van het plaatselijk asiel overtuigen een pakje kaarten te kopen, dat ik op mijn beurt weer zo snel mogelijk aan de Kringloopwinkel doneer (zeg nu zelf: honden met jolige hoedjes?!). En de kinderen van de korfbalclub kunnen graag de gevraagde donatie krijgen, op voorwaarde dat ik de oliebollen niet hoef af te nemen.
Eenmaal bij de deur, stapt een vrouw van rond de dertig vastberaden op me af. Gelaten, en met mijn hoofd bij het boodschappenlijstje in wording (de melk niet vergeten!), laat ik mij aanspreken. Of ik iets heb waarvoor ze met me kunnen bidden. Met één klap ben ik terug in de realiteit. Hoor ik dat nu goed: of ze met me kunnen bidden? De vrouw, die mijn verbijstering voor belangstelling aanziet, dringt aan: “Bijvoorbeeld als u of één van uw geliefden ziek is of zo..” Snel mompel ik iets van “Nee, dank u wel. Geen belangstelling” en maak mij uit de voeten.
Maar terwijl ik afwezig sinaasappelen, avocado’s en pasta in mijn mandje laad, maakt mijn brein overuren. Hoe valt wat ik net heb meegemaakt te duiden? Mijn geheugen produceert een recent gelezen CIP nieuwsbericht: “Hans [blije blik, groot kruis om de hals en een witte duif in zijn handen] bidt voor mensen bij de koffieautomaat van Albert Heijn”, luidde de kop. Is dit een nieuwe missionaire strategie, nietsvermoedende klanten tijdens de wekelijkse boodschappen belagen met gebed? Of is dit een voorbeeld van de commodificatie van religie? Het verschijnsel, dat, hoewel de kerken leeglopen, het merk ‘religie’ prominent naast pindakaas en waspoeder in de schappen ligt: tuincentra vol Boeddhabeelden, de keten Rituals (sic!) die douche-gels van een religieus aura voorziet en gebed in de aanbieding bij Albert Heijn. “Een bakje champignons, een bos wortels en oh ja, graag ook een pondje bidden groenteboer.” Of is het wellicht een indicatie dat de wereld om ons heen niet zo onttoverd is als we vaak (willen) denken? Dat sommigen in kerkelijk Nederland gebed beschouwen als een magisch ritueel, dat op afroep goddelijke interventie kan genereren, zelfs op het parkeerterrein van Albert Heijn, losgezongen van elke vorm van Durheimiaanse inbedding in de gemeenschap.
De kassa onderbreekt mijn overpeinzingen. Buiten blijkt de groep te zijn verdwenen. Eenmaal thuis, ontdek ik dat ik de melk alsnog ben vergeten. Dus als u dit toevallig leest: graag water in melk, mevrouw… Wijn heb ik nog voldoende.

Martha Frederiks